Melektim.

 Susmayı bilmeli bazen. Uzaktan seyretmeli hayatı. Afakanlar bassa da , her gece ağlayarak uyusa da tek sarıldığı varlığı yorganı olsa da susmalı. Zordur susmayı bilmek. Öğrenmek.

 Güçlü durmak değilmidir her darbede ayakta kalmak? 

 Var gücünle hayatta kalmak zordur.

 Düştüğünde yanında durucak kişiler yoksa yalnızsındır. 

 Düştüğünde yanında duruyormuş gibi yapıp çekip giden insanlar varsa salaksındır.

 Hala keşke yanımda olsa dediğin insanlar varsa acizsindir.

 Birini deli gibi sevip piç gibi ortada bir başına elleri bomboş , gözleri yaşla kalmışsan bitmisindir.

  

 Çok saftım. Polyannacılık oyunum vardı benim. Ön gitti, arkayı kurtardım diye sevinirdim. Salaktım. Büyüdüm. Gördüm yalanı , aldatmayı , aldatılmayı , mutsuzluğu.

 Mutluluğu bulamadım hala. Düşünüyorum mutlu oldum mu hiç? diye . Olur gibi oldum. Biliyorum artık ben hiç sevilmemişim. Biliyorum artık kimseye tam aşık olamamışım. Olsaydım eğer 'o' hala benim olurdu. Gitmesine izin vermezdim. Gitmezdi ki zaten. 

  Bitmiş,gitmiş davanın yası tutulmaz derler. Hiç ağlamadığım sonlarım oldu benim. 

  Melektim ben. Boynumda ki kolye gibi kanatlarım , başımda halkam vardı. Halkamı gidenin boynuna astım ki geri arkasına dönüp bakamasın diye. Bakarsa dayanamam. Kanatlarımın da birini kopardım bugün gömdüm bir güzel de bahçeme. Diğerini hala saklıyorum uçmaya çalışsam uçamam, yarımım çünkü . Saklanmaya çalışsam kanatlarımın biri yok. Uçsam gidenlerin yanına tek kanatla sevmezler beni. Beyaz yerine siyaha da boyadım bir güzel tek kalan kanadımı .. Ürksünler yaklaşamasınlar yanıma diye.

  Hem beni sevecek insan siyahıma beyazıma gelmez ki. 

  Ben bir melektim.. Artık neyim ben bile bilmiyorum. Bilen kimse gelsin alsın beni hayatına. Meleksem kanatlarımı taksın. Bebeksem pışpışlasın. Çocuksam bana balon alsın. Büyüksem iki fincan kahve alıp gelsin. Ya hiçsem diye korkuyorum.. 

  Bu mudur? Benim son kalan kanadım. 

  Bu mudur? Son çırpınışım.

  Bu mudur? Kalp kırıklığım. Saflığım.