Hele ki sevdiğim , canımdır o benim dediğim insanın hayatında tanımadığım bir kişi yer kaplıyorsa eyvaaahh gel sen bende ki telaşa. O insan kesin kötüdür, potansiyel katildir, arkadaş yada sevgili hırsızıdır en olmadı cadıdır , büyücüdür. Ne hastalıklı beynim varsa karşıdaki insanı tanımadan kurar da kurarım. Bu huyumu seviyorum muyum? hayır. Genelde pişman olurum tanımadan sapkınlık yapıp saf saf kurduğum için.
Tanışma aşamam o insanla çok streslidir önce buz gibi bir hava yaratırım . Bu duygularımı söndürüp düşünmemek içindir . Sonra o yanıma ya da yanımıza gelir başlarım süzmeye. Ne giymiş? Ne takmış? Nasıl ses tonu var? Nasıl konuşuyor? İnsan mı? Yaratık mı? Çirkin mi? Güzel mi? Nasıl oturuyor? Nasıl kalkıyor? Kaç saniye de bir gülüyor ? falan da filan. Gözlem manyağı olurum. Sonuç : pişman olurum karşımda ki insan bir anda melek olur ben o kadar kötü düşünceler barındırdığım için şeytan olurum. Allahım kahrolurum birde dünyalar tatlısıysa. Yok düşüncelerimde ki gibi şeytan, cadı , mendebursa vay haline onun. Ay çok mu anlamsız bu dediğin. Sende haklısın insan bu halde yaşamak istemez gibi düşüncelerimi düşüncelikten çıkar dilimden zehir gibi akı verir. Rahat vermem güldürtmem. Somurturum, laf sokarım çaktırmadan iş atıp ters köşe yaparım. Ne pis insan olurum bir ben bilirim.
Bu mudur yani benim en pis yanım? önyargılı halim mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder